โลหะหนัก (Heavy metal)

โลหะ ความหมายจากพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554 คือ ธาตุที่ถลุงจากแร่แล้ว หรือธาตุซึ่งมีคุณสมบัติสำคัญคือ เป็นตัวนำไฟฟ้าและความร้อนที่ดี มีขีดหลอมเหลวสูง ขัดให้เป็นเงาได้ดี ตีแผ่เป็นแผ่นหรือดึงให้เป็นเส้นลวดได้ เมื่อนำมาเคาะมีเสียงดังกังวาล เมื่ออยู่ในสภาพไอออนจัดเป็นไอออนบวก

อนึ่ง ไอออน (Ion) คือ อะตอมที่ไม่เป็นกลาง

โลหะหนัก (Heavy metal) ยังไม่มีคำนิยามคำนี้ที่แน่ชัดทางวิทยาศาสตร์ โดยทั่วไป หมายถึง โลหะที่มีค่าความถ่วงจำเพาะ (Specific gravity, ค่าความหนาแน่นของมวลสารเมื่อเทียบกับน้ำ) สูงตั้งแต่ 5 ขึ้นไป นอกจากนี้ในทางการแพทย์ยังหมายรวมถึงโลหะที่เป็นพิษต่อร่างกายเช่น ตะกั่ว ปรอท สารหนู ยังรวมถึง สังกะสี ทองแดง นิกเกิล (Nickel) และแมงกานีส

คนมักได้รับพิษจากโลหะหนักจากที่ปนเปื้อนเช่น ในดิน แหล่งน้ำ การอุตสาหกรรม เกษตรกรรม ของใช้ในบ้าน สีทาบ้าน อุปกรณ์ก่อสร้าง อาหาร และ/หรือยาบางชนิด (เช่น ยารักษาโรคผิวหนังบางชนิด) ยาสมุนไพร/ยาพื้นบ้าน/ยาจีน จากการกิน ดื่ม สัมผ้ส และ/หรือทาง การหายใจ

ทั้งนี้ อาการพิษของโลหะหนักจะคล้ายคลึงกันเช่น คลื่นไส้อาเจียน มีปัญหาด้านความจำ สติปํญญา มีผลต่อการเจริญเติบโตของเด็ก สับสน คลื่นไส้อาเจียนเรื้อรัง ปวดศีรษะเรื้อรัง ปวดท้องเรื้อรัง ท้องเสียเรื่อรัง อาจมีปัญหาทางการเห็นภาพและ/หรือทางการได้ยิน

แพทย์วินิจฉัยภาวะพิษจากโลหะหนักได้จาก ประวัติบริโภค/สัมผัสโลหะหนัก รวมถึงจากการสูดดม/หายใจ ร่วมกับอาการผู้ป่วย และการตรวจปริมาณสารโลหะหนักในเลือดและในปัสสาวะ

บรรณานุกรม

1. [2015,July25]
2. [2015,July25]
3. [2015,July25]