การรักษา งูสวัด

สำหรับการรักษางูสวัดนั้น จะรักษาตามอาการร่วมกับใช้ยาต้านไวรัสเพื่อเร่งกระบวนการการหายของโรคและป้องกันไม่ให้เกิดภาวะแทรกซ้อน ทั้งนี้ยาที่แพทย์นิยมใช้ ได้แก่ ยาอะไซโคลเวียร์ (Acyclovir) วาลาไซโคลเวียร์ (Valacyclovir) และแฟมไซโคลเวียร์ (Famciclovir)

นอกจากนี้ งูสวัดยังก่อให้เกิดอาการปวดที่รุนแรง แพทย์จึงอาจสั่งยาเพื่อบรรเทาอาการ ได้แก่

• ยาพาราเซตามอล
• ยาลดการอักเสบที่ไม่ใช่สเตียรอยด์ (NSAIDs)
• ครีมแคปไซซิน (Capsaicin Cream)
• ยาในกลุ่มต้านอาการชัก เช่น กาบาเพนติน (Gabapentin)
• ยาต้านอาการซึมเศร้า เช่น อะมิทริปไทลิน(Amitriptyline)
• ยาในกลุ่มยาชา อาทิ ลิโดเคน (Lidocaine) ซึ่งเป็นยาชนิดทา มีทั้งรูปแบบเจล และครีม
• ยาโคเดอีน (Codeine)

ในการรักษางูสวัด อาการจะหายจนผิวหนังกลับมาเป็นปกติในระยะเวลา 2-6 สัปดาห์ ซึ่งผู้ป่วยส่วนใหญ่จะเป็นงูสวัดเพียงครั้งเดียว แต่ในบางรายอาจกลับมาเป็นซ้ำได้หลายครั้ง ขึ้นอยู่กับระดับภูมิคุ้มกันของร่างกาย

ทั้งนี้ นอกจากการรักษาทางการแพทย์แล้ว ผู้ป่วยในช่วงที่ป่วยด้วยโรคงูสวัดจำเป็นต้องดูแลตัวเองให้มากขึ้น แนวทางในการดูแลตัวเองมีดังนี้้

• รักษาความสะอาดผื่นและตุ่มน้ำ โดยให้บริเวณดังกล่าวแห้งให้มากที่สุด เพื่อลดความเสี่ยงการติดเชื้อบริเวณที่เกิดตุ่มน้ำ
• สวมใส่เสื้อผ้าที่อากาศสามารถระบายได้สะดวก เพื่อลดความรู้สึกอึดอัดไม่สบายตัว
• ไม่ปิดบริเวณแผลด้วยพลาสเตอร์หรือหรือทายาที่มีส่วนผสมของยาปฏิชีวนะ เพราะจะทำให้หายช้าลง
• สวมใส่เสื้อผ้าที่มิดชิด แต่ต้องไม่ติดชิดกับแผลจนเกินไป จะช่วยลดการแพร่กระจายเชื้อสู่ผู้อื่นได้
• หากมีอาการคัน สามารถใช้ยาคาลามายด์บรรเทาอาการได้
• ไม่ใช้เสื้อผ้าร่วมกับผู้อื่น เพราะเชื้ออาจแพร่กระจายได้
• ควรหยุดเรียนหรือลางานหากมีตุ่มน้ำแตกหรือมีน้ำไหลซึมออกมาจากแผลและไม่สามารถปิดแผลได้ เพื่อลดความเสี่ยงในการติดต่อของโรค

สำหรับสตรีมีครรภ์ หากเกิดอาการงูสวัดในขณะตั้งครรภ์ แพทย์จะพิจารณาในเรื่องการใช้ยาในกรณีที่จำเป็น ซึ่งโรคงูสวัดในหญิงตั้งครรภ์จะไม่ส่งผลอันตรายต่อทารกในครรภ์ ส่วนงูสวัดในเด็กในบางกรณีอาจไม่ต้องทำการรักษา เพราะมีแนวโน้มที่จะมีอาการไม่รุนแรง และมีความเสี่ยงน้อยที่จะเกิดภาวะแทรกซ้อน ยกเว้นที่อยู่ในดุลยพินิจของแพทย์ ก็อาจต้องใช้การรักษาเข้าช่วย เช่น ในกรณีที่เด็กมีภูมิคุ้มกันต่ำ อาจต้องใช้ยาต้านไวรัสเพื่อรักษาอาการ